Diagnóstico

Como explica ACCU España, o diagnóstico da EII pode ser complicado e tardío, xa que se pode presentar unha sintomatoloxía variada, inespecífica e atribuíble a outras enfermidades. Neste sentido, estudos recentes en Europa revelaron que aproximadamente no 45% dos novos casos de EII tárdase máis dun ano en recibir un diagnóstico definitivo e que no 17% do total de pacientes o período é superior a 5 anos.

Xeralmente, ao aparecer os síntomas máis visibles da EII acudimos á consulta de atención primaria e, normalmente, derívannos á consulta de dixestivo correspondente a cada paciente. É aí onde revisan a nosa historia clínica, realízannos unha exploración física e efectúannos as probas diagnósticas, en caso de sospeitar dunha EII.

Desta forma, na consulta especializada búscase o diagnóstico de EII en probas de laboratorio, probas radiolóxicas, probas endoscópicas e probas de anatomía patolóxica que detallamos a continuación, sinalando que se valoran de forma individualizada para que a cada paciente realícenselle, unicamente, as probas que sexan adecuadas no seu caso.

Así, no chamado diagnóstico de laboratorio realízase hemograma, VSG, bioquímica de sangue, marcadores serolóxicos, análises de ouriños e cultivo de feces. No diagnóstico radiolóxico, poden efectuarse radioloxías simples de abdome, tránsito de intestino delgado, ecografía abdominal e tomografía computarizada abdominal. No diagnóstico endoscópico, realízanse endoscopias dixestivas, cápsula endoscópicas e tomas de biopsias. E no diagnóstico de anatomía patolóxica, inclúense probas histolóxicas e toma de biopsias.

É importante volver recalcar que é probable que se necesite realizar só algunhas destas probas en cada caso para a valoración diagnóstica e que ao longo do tempo valórese facelas de novo e, posiblemente, realizar outras probas segundo sexa a evolución da EII e os avances que se vaian realizando neste campo.